Zion en Mount Humphreys
Door: estherindenieuwewereld
Blijf op de hoogte en volg Esther
31 Oktober 2010 | Verenigde Staten, Flagstaff
Lieve allemaal!
Er mist een weekje in mijn blog. Dat komt omdat ik voor het eerst een 8 dagen project heb gehad. Dat was in Zion. Zion werd door iedereen als Het project gezien. Ik was dan ook benieuwd hoe het zou zijn.
De crew bestond uit 12 man inclusief supervisor. Veel van hen kende ik van het begin, omdat we op dezelfde dag waren aangekomen. Ik was echter nog nooit met een van hen op project geweest.
Op naar Zion! De weg erheen was geweldig, vooral als je het park inrijdt.
Onze campground was een dump voor oude machines en auto's met twee dixie toiletten.
Speciaal, maar niet verkeerd. We werkten ook de eerste dag, en ontmoette daar 1 van de inderdaad te gekke parkrangers. Becca een 30er met lange blonde dreadlocks. Carrie ontmoetten we een dag later. Ze is al in Nederland geweest, onder andere naar de veluwe en Kroller Muller. De volgende keer logeert ze bij mij haha. We begonnen met zaad verzamelen en sorteren uit een kleine zaadboerderij.
De volgende dagen hebben we gezaaid en geplant in twee campings tegen brandgevaar. De eerste uren hebben we zaad uit grassen gewreven. Vrij oninteressant werk, maar na de eerste dag begon het al los te lopen in de groep. We deden woordspellen in het Engels waar wonderbaarlijk genoeg de niet nativespeakers het beste in waren. Ook konden we muziek luisteren en warme chocola halen uit het kantoortje. Gelukkig maar, want door het weer waren we vaker gedoemd tot het werk in de kas.
Een nacht hebben we om elke tent een trench moeten graven, om wegdrijf gevaar te voorkomen. Desondanks hadden we een paar ongewenste meren waarvan sommige zelfs in de tent. Ik heb het drooggehouden, maar om 's ochtends regen in je cornflakes als extraatje te hebben was niet echt lekker. Een ding was mooi meegenomen. De anders rotsharde grond was nu meestal zacht genoeg om in te planten. Bovendien hoefden we minder te irrigeren.
We maakten dagen van 10 uur, maar het werk was niet heel zwaar. Deze groep was heel leuk en naast grappen hadden we onder het eten ook serieuze gesprekken over geschiedenis, politiek, religie en zelfs filosofie. Wat wil ik nog meer? Ik kreeg nog meer want ik denk dat ik kan zeggen dat ik er 2 vriendinnen bij heb. Christina, een zweeds meisje, en Effie, een Koreaanse. Met haar had ik een heel interessant gesprek over cultuurverschillen en hoe die zich uiten in individueel gedrag. Na dit gesprek vroeg ze me om een papiertje en een pen. Enigszins verbaasd gaf ik dat aan haar, en ze schreef een bladzijde vol. Nieuwsgierig vroeg ik wat ze schreef, Koreaanse karakters zijn niet mijn sterkste kant... Ze vertelde me dat ze zich ons gesprek wilde herinneren voor later. Dat gaf me een bijzonder gevoel.
Het plan was om met een paar van deze mensen op roadtrip naar San Francisco te gaan. Helaas was ik een van de weinigen die naar een ander project gaat, dat eerder vertrekt, en dus kon ik niet mee. Maar niet getreurd.. Ik heb wat dagen met Maren doorgebracht, een Duits meisje dat ik ken van het Grand Canyon project. Gisteren heb ik met haar en Kevin, een Belg, de hoogste berg in Arizona beklommen. Er was sneeuw vanaf halverwege de klim en er woei een harde wind. Boven de bomengrens sloeg de sneeuw in je gezicht, maar wat een uitzicht! Ik kon de canyon zien en de horizon leek eindeloos.
Ongeveer honderd meter voor de top moesten we omkeren. Onze handen waren nooit zo gevoelloos en pijnlijk tegelijk. De wind maakte het bovendien moeilijk om je in de richting te bewegen die je wilde. Een paar mannen raadden af om verder te gaan, en we besloten dat we hier ook een perfect uitzicht hadden. We hebben de pannenkoeken gegeten, die ik de vorige dag had gemaakt, waarbij we er een uit de lucht moesten plukken als het ware een frisbee.
De afdaling was een stuk minder koud, al leverde de sneeuw die op het pad in ijzel was veranderd nogal lachwekkende taferelen op. De ijzel had ons op weg naar de top in snelheid belemmert, op de terugweg ook maar soms juist ongewenst laten versnellen... Zonder ongelukken kwamen we beneden, en door de kou hadden Maren en ik vreemde giechelbuien, en Kevin die voor ons uitliep bij slidingen de nodige lachsalvo's kreeg toegeworpen.
Nu moesten we nog terug naar Flagstaff en om niet weer een dure taxi te moeten nemen kropen we bij twee Thaise Philips medewerkers in de auto die ons netjes thuisbrachten.
Onze straat inlopend beseften we dat Halloween toch echt iets groots was in Amerika, en de avond ervoor de dress-up uitgaansavond was, waarbij het liefst zo veel mogelijk vlees zichtbaar moest zijn en je zo dronken mogelijk de volgend dag inrolde. Als underaged konden we nergens naar binnen maar we hebben ons vergaapt aan de meest sexy vampierpakjes (die overigens ook verkrijgbaar waren in de maat XXXXL) en hilarische outfits waaronder verassend veel ninjaturtles.
Voordat die avond echt begon hebben Maren, Kevin en ik ons naar een Europees koffiehuis begeven, waar we ons bergavontuur afsloten met warme choco.
We hebben ons zeer vermaakt, en de vriendschap groeide waar je bijstond.
Daarom is het nu ook tijd om af te sluiten en trick or treat voor te bereiden, net als een brownie voor Kevins verjaardag.
Daarbij wil ik echter nog een aantal dingen kwijt, namelijk dat ik met een zekere weemoed aan jullie denk, en de reacties zeer waardeer. En voordat jullie denken dat ik mijn vrienden en familie ben vergeten, wil ik zeggen dat ik ook aan jullie denk wanneer ik me niet verveel, en eigenlijk vooral op momenten dat het juist heel goed gaat zoals gisteren tijdens de chocolademelk, die ik graag met jullie deel.
Daarnaast heb ik een Nederlands boek gelezen, en ik hoop dat mijn taal niet te snel achteruit holt. Een Nederlandse les zou geen kwaad kunnen, maar ik denk dat ik genoeg aan biologie en gymnastiek doe.
Dus een groot deel van wat ik doe is min of meer opgedragen aan mijn twee goeie oude mentors. Ik heb nog nooit zulke groene vingers gehad en ook al is het werk niet heel zwaar, ik ben toch ten minste tien uur per dag in beweging.
Ik vind het fantastisch om te horen wat jullie aan het doen zijn, en hoe het met jullie gaat.
Liefs Esther
Er mist een weekje in mijn blog. Dat komt omdat ik voor het eerst een 8 dagen project heb gehad. Dat was in Zion. Zion werd door iedereen als Het project gezien. Ik was dan ook benieuwd hoe het zou zijn.
De crew bestond uit 12 man inclusief supervisor. Veel van hen kende ik van het begin, omdat we op dezelfde dag waren aangekomen. Ik was echter nog nooit met een van hen op project geweest.
Op naar Zion! De weg erheen was geweldig, vooral als je het park inrijdt.
Onze campground was een dump voor oude machines en auto's met twee dixie toiletten.
Speciaal, maar niet verkeerd. We werkten ook de eerste dag, en ontmoette daar 1 van de inderdaad te gekke parkrangers. Becca een 30er met lange blonde dreadlocks. Carrie ontmoetten we een dag later. Ze is al in Nederland geweest, onder andere naar de veluwe en Kroller Muller. De volgende keer logeert ze bij mij haha. We begonnen met zaad verzamelen en sorteren uit een kleine zaadboerderij.
De volgende dagen hebben we gezaaid en geplant in twee campings tegen brandgevaar. De eerste uren hebben we zaad uit grassen gewreven. Vrij oninteressant werk, maar na de eerste dag begon het al los te lopen in de groep. We deden woordspellen in het Engels waar wonderbaarlijk genoeg de niet nativespeakers het beste in waren. Ook konden we muziek luisteren en warme chocola halen uit het kantoortje. Gelukkig maar, want door het weer waren we vaker gedoemd tot het werk in de kas.
Een nacht hebben we om elke tent een trench moeten graven, om wegdrijf gevaar te voorkomen. Desondanks hadden we een paar ongewenste meren waarvan sommige zelfs in de tent. Ik heb het drooggehouden, maar om 's ochtends regen in je cornflakes als extraatje te hebben was niet echt lekker. Een ding was mooi meegenomen. De anders rotsharde grond was nu meestal zacht genoeg om in te planten. Bovendien hoefden we minder te irrigeren.
We maakten dagen van 10 uur, maar het werk was niet heel zwaar. Deze groep was heel leuk en naast grappen hadden we onder het eten ook serieuze gesprekken over geschiedenis, politiek, religie en zelfs filosofie. Wat wil ik nog meer? Ik kreeg nog meer want ik denk dat ik kan zeggen dat ik er 2 vriendinnen bij heb. Christina, een zweeds meisje, en Effie, een Koreaanse. Met haar had ik een heel interessant gesprek over cultuurverschillen en hoe die zich uiten in individueel gedrag. Na dit gesprek vroeg ze me om een papiertje en een pen. Enigszins verbaasd gaf ik dat aan haar, en ze schreef een bladzijde vol. Nieuwsgierig vroeg ik wat ze schreef, Koreaanse karakters zijn niet mijn sterkste kant... Ze vertelde me dat ze zich ons gesprek wilde herinneren voor later. Dat gaf me een bijzonder gevoel.
Het plan was om met een paar van deze mensen op roadtrip naar San Francisco te gaan. Helaas was ik een van de weinigen die naar een ander project gaat, dat eerder vertrekt, en dus kon ik niet mee. Maar niet getreurd.. Ik heb wat dagen met Maren doorgebracht, een Duits meisje dat ik ken van het Grand Canyon project. Gisteren heb ik met haar en Kevin, een Belg, de hoogste berg in Arizona beklommen. Er was sneeuw vanaf halverwege de klim en er woei een harde wind. Boven de bomengrens sloeg de sneeuw in je gezicht, maar wat een uitzicht! Ik kon de canyon zien en de horizon leek eindeloos.
Ongeveer honderd meter voor de top moesten we omkeren. Onze handen waren nooit zo gevoelloos en pijnlijk tegelijk. De wind maakte het bovendien moeilijk om je in de richting te bewegen die je wilde. Een paar mannen raadden af om verder te gaan, en we besloten dat we hier ook een perfect uitzicht hadden. We hebben de pannenkoeken gegeten, die ik de vorige dag had gemaakt, waarbij we er een uit de lucht moesten plukken als het ware een frisbee.
De afdaling was een stuk minder koud, al leverde de sneeuw die op het pad in ijzel was veranderd nogal lachwekkende taferelen op. De ijzel had ons op weg naar de top in snelheid belemmert, op de terugweg ook maar soms juist ongewenst laten versnellen... Zonder ongelukken kwamen we beneden, en door de kou hadden Maren en ik vreemde giechelbuien, en Kevin die voor ons uitliep bij slidingen de nodige lachsalvo's kreeg toegeworpen.
Nu moesten we nog terug naar Flagstaff en om niet weer een dure taxi te moeten nemen kropen we bij twee Thaise Philips medewerkers in de auto die ons netjes thuisbrachten.
Onze straat inlopend beseften we dat Halloween toch echt iets groots was in Amerika, en de avond ervoor de dress-up uitgaansavond was, waarbij het liefst zo veel mogelijk vlees zichtbaar moest zijn en je zo dronken mogelijk de volgend dag inrolde. Als underaged konden we nergens naar binnen maar we hebben ons vergaapt aan de meest sexy vampierpakjes (die overigens ook verkrijgbaar waren in de maat XXXXL) en hilarische outfits waaronder verassend veel ninjaturtles.
Voordat die avond echt begon hebben Maren, Kevin en ik ons naar een Europees koffiehuis begeven, waar we ons bergavontuur afsloten met warme choco.
We hebben ons zeer vermaakt, en de vriendschap groeide waar je bijstond.
Daarom is het nu ook tijd om af te sluiten en trick or treat voor te bereiden, net als een brownie voor Kevins verjaardag.
Daarbij wil ik echter nog een aantal dingen kwijt, namelijk dat ik met een zekere weemoed aan jullie denk, en de reacties zeer waardeer. En voordat jullie denken dat ik mijn vrienden en familie ben vergeten, wil ik zeggen dat ik ook aan jullie denk wanneer ik me niet verveel, en eigenlijk vooral op momenten dat het juist heel goed gaat zoals gisteren tijdens de chocolademelk, die ik graag met jullie deel.
Daarnaast heb ik een Nederlands boek gelezen, en ik hoop dat mijn taal niet te snel achteruit holt. Een Nederlandse les zou geen kwaad kunnen, maar ik denk dat ik genoeg aan biologie en gymnastiek doe.
Dus een groot deel van wat ik doe is min of meer opgedragen aan mijn twee goeie oude mentors. Ik heb nog nooit zulke groene vingers gehad en ook al is het werk niet heel zwaar, ik ben toch ten minste tien uur per dag in beweging.
Ik vind het fantastisch om te horen wat jullie aan het doen zijn, en hoe het met jullie gaat.
Liefs Esther
-
01 November 2010 - 08:20
Dominique:
Hey Esther, toen ik je blogmail voor de eerste keer kreeg ben ik gelijk begonnen met lezen. Het is leuk te lezen wat je allemaal doet in de VS... Klinkt heel wat spannender dan stof studeren voor tentamens en maakt me dan ook best jaloers... ;) Veel plezier daar en ik kijk uit naar de volgende mooie verhalen.
Groetjes,
Dominique Ros -
01 November 2010 - 09:37
Elly Maessen:
Hoi Esther,
Het was smullen van dit laatste verslag! Je doet leuke dingen, ook al is het werk soms saai. En fantastisch om nieuwe vrienden te maken. Gisteren heb ik met Herman en Joke geskypt; ze missen je wel, maar vinden het geweldig dat jullie veel contact hebben, ook via skype en zo. Nou, geniet maar lekker verder met volle teugen. Ik kijk weer uit naar je volgende verslag.
Groetjes, Elly -
01 November 2010 - 10:16
Eva Bengtsson:
Lieve Esther,
te gek allemaal! Door jou maken wij het ook allemaal mee. Net een week kinderconcerten met HGO klaar met Gerda Havertong van Sesamstraat.
Moet zo weg,schrijf andere keer meer! Veel liefs, Eva -
01 November 2010 - 12:24
Lidie:
Ha lieve nicht,
Het klinkt allemaal heel leuk en afwisselend. Ik hoop dat je geniet en veel leert, maar zo te lezen zit dat wel goed! He lieve meid ik blijf je volgen, geweldig dat dat zo kan!
liefs van Lidie -
01 November 2010 - 16:02
Dominique:
Hoi Esther!
Weer zo'n indrukwekkende blog! Ik ben bijna jaloers op de schoonheid van moeder natuur die je te zien krijgt. Maar ik waardeer het ook zeer wat je allemaal doet. Dat had ik al gezegd toen je er heen zou gaan, maar ik blijf het vinden, wat een doorzettingsvermogen, wat een droom, wat een werkelijkheid.
Ook leuk om te lezen dat je allemaal leuke mensen ontmoet waar je allerlei verschillende gesprekken mee kunt hebben.
Ik kijk weer uit naar je volgende blog!
Liefs,
Dominique -
01 November 2010 - 19:50
Opa En Oma:
we lezen met interesse -
01 November 2010 - 20:06
Mathieu:
TRICK OR TREAT (in mijn sexy XXXXL vampier pakje)
Ik mis je heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel veeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel.
Wat moet ik nu zonder jou?
Ik weet het niet hoor. De afwas gaat wel veel sneller maar is ook een stuk saaier. Heb je nog een leuke jongen ontmoet in het bos of niet. Maar eeeh...... ander onderwerp.... Jij bent zo te lezen lekker bezig en ik heb pw week dus we zijn allebei erg druk!!! Maar ik wil graag nog wat foto's omdat ik zo graag wil zien hoe het er daar uitziet. Ik mis je, ik mis je, ik mis je. :'( Kus Kus Kus....... Baaaaaaaaaaaa!!!:P
Je kleine broertje -
02 November 2010 - 03:01
Michiel:
Yo Arizona! This is New York calling!
Leuk dat je bepaalde dingen net zo ziet als ze op mij overkomen. En ja Halloween is waanzinnig hier. Ik keek afgelopen zaterdag in de Subway op en zag dat ik naast Dracula stond....
Je hebt volgens mij nog niet onthuld waar je nu heen gaat.... -
02 November 2010 - 17:16
Marianne :
Mooi verslag, wij hebben het moeten doen met wat pumpkinfilmpjes op youtube om een halloween gevoel te krijgen. Had je veel alcohol nodig om de kou niet meer te voelen in je vampierpakje?
Hier zitten alle studenten in/voor of tussen de tentamens.
groeten,
Marianne, ook van de rest van de familie
-
04 November 2010 - 15:01
Desirée Van Vliet:
Ha Esther, mooie verhalen en herinneringen voor altijd. Fijn! Zullen we eens ruilen? Mag jij een paar dagen naast je vader in het RFO en zal ik je werk even overnemen....
Veel goeds gewenst daar.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
