laatste blog Amerika

Lieve allemaal!

Had ik net een blog geschreven, drukte ik op verzenden, viel internet weg... Gelukkig heb ik nog tijd om mijn blog te schrijven. Momenteel zit ik in het vliegveld van Phoenix naar mensen te kijken die net aankomen. Ik heb nog 7 uur over voordat ik zelf opstap. Dit zou wel eens een hele lange blog kunnen worden.
Mijn tweede en laatste 8 daagse project was  in Lake Mead: het meer gecreëerd door de hooverdam vlakbij Las Vegas. 
De crew was niet bijster interessant, maar ik zat in ieder geval wel met Tom, Jordi (NL) en Guido (Italië).
Aangekomen in Lake Mead zetten we ons kamp op en braken het gelijk weer af. De projectpartner had bedacht dat het beter was als we eerst ergens anders werkten. Die dag werkten we niet. De volgende dag begonnen alle dames met het repareren van een hek rond een bron, dat door een overstroming verwoest was. Later voegden we ons bij de jongens, die verderop in de canyon een hek tegen vee en gemotoriseerde voertuigen bouwden. Dat ging heel goed, en de volgende dag konden we de plaats alweer verlaten. Daar waren e wel blij mee, want de meesten van ons zaten onder de beten. Ik had er een vrij sterke reactie op, 's ochtends zat mijn oog dicht en was mijn rechterhand twee keer zo dik als de linker. Maar goed, ook het kamp werd verplaatst, naar een mooie plek aan het meer. Gregs hideout. Er hoorde ook een mooie werkplek bij. Na een wandeling van 3 mijl (5km) met materiaal kwamen we aan bij een mooi begroeide canyon waar we wederom een hek tegen vee bouwden. We waren eerder klaar en de projectpartner nam ons een stukje mee de canyon in. Ik waande mij in Thailand. Het riet groeide heel hoog, het gras was zo groen dat het een rijstplantage leek, de rotsen deden je denken aan de Lion King, hier en daar een palmboom. En dan te bedenken dat enkele meters verder er een dorre woestijn is met droge struiken en mul zand.
Op naar de volgende campsite. Dat was de eerste waar we ooit 1 uur geweest waren. De bedoeling was om de rest van de week het hek af te maken dat rond het park werd gebouwd. Voor het grootste gedeelte hoefden we alleen draad te spannen over telkens een stuk van 400 m. Vrij saai, maar ongemerkt liep je toch zo'n 5 km per dag. We werden hierbij geholpen door een all-american crew. NCCC, vrijwilligers die vooral zouden helpen na rampen. Iedereen was heel aardig, maar ze zijn echt een .... met kamperen. 
Tijd om naar huis te gaan. Ik spendeerde donderdag met Maren om haarde volgende ochtend dan ook uit te zwaaien, samen met Tom en Guido. 'S middags ging ik samen met Anneleen en Christina schaatsen!  Dat was geweldig. Het was Anneleens laatste avond.
Mijn laatste project was BIA peabody. Hetzelfde project waarmee ik jaren geleden ooit bij ACE begon. Dit duurde echter maar twee dagen. De rest van mijn tijd heb ik zo veel mogelijk met Christina doorgebracht. Vandaag was ik dan degene die uitgezwaaid  moest worden. Adel en mijn Zweedse vriendin brachten me weg. Ik ging de shuttle in en hier zit ik dan, met nog 5 en een half uur te gaan.
Liefs, Esther