de vrije week...

Lieve allemaal,
Het is alweer lang geleden dat jullie wat van mij gehoord hebben.
Waarom weet ik eigenlijk niet, maar ik zal het goedmaken door een extra lange blog te schrijven.
Waar waren we gebleven?
Ohja.. Mijn project was cancelled, dus ik had een week meer om bij te komen. Dat vond ik helemaal niet erg, maar mijn dagen werden wel een beetje eentonig, nu ik de hele tijd alleen in Flagstaff was.
Gelukkig waren er meer mensen die op hetzelfde project als mij zouden moeten ziten, dus ik kon een beetje met hen rondhangen. Calum is een jongen uit Wales die ook in hetzelfde huis woonde als ik, dus dat viel weer mee. Ook Anneleen (Belgie), Yasemin (Zwitserland) en Tom (Nederland) waren niet op project. ‘s Avonds kwamen de vrijwilligers die in Picture Canyon aan het werk waren in mijn huis koken, omdat ze niet hoefden te kamperen. Dinsdag nodigde ik Tom en Anneleen uit om samen te eten,en daarna maakten we wentelteefjes van oud brood. Nick, de supervisor in Picture Canyon, wilde pannekoeken bakken, echte Amerikaanse pannekoeken. Zijn pannekoeken streden tegen mijn wentelteefjes. De pannekoeken waren geweldig, maar tegen mijn wentelteefjes zei hij.. Oh, wat lekker, French toast. (Ja zeg, is er eindelijk iets dat echt Nederlands is, noemen de Amerikanen het Frans) Enigszins verbaasd vertelde ik hem dat dit toch echt traditioneel Hollands was, en ik French Toast eerder associeerde met een Croque Monsieur (tosti). Gelukkig was Wikipedia het met me eens toen Nick het opzocht en zei dat French Toast toch echt uit Spanje kwam. Nouja, Nederland heeft deel uitgemaakt van Spanje, dus dat is vast waarom ze het Spaans noemen… Toen we klaar waren met onze battle, bleek dat geen van beiden gewonnen had, en dat we allemaal volzaten van al de lekkere dingen. Toen ik naar bed wilde gaan en de doos met eieren meenam, liet ik die natuurlijk vallen. Drie eieren waren gesneuveld, wat nu? Er zat niets anders op mezelf de volgende dag bezig te houden met koekjes bakken.
Woensdag kwamen de meeste mensen weer terug van project, en omdat ik niet meer gewend was aan zo veel privacy de laatste dagen zag ik er zeer naar uit hen terug te zien. Ik had ze gemist. Aan het eind van de dag lag er een stapel met brownies, speculaasachtige koekjes en zandkoekjes met gecarameliseerde walnoten op een schaal , die ik naar buitenbracht wanneer er een crew terugkwam van project. Alle crews moeten eerst langs mijn huis omdat daar al het eten wordt bewaard. Dankbaar werden de koekjes naar binnen gewerkt door de vele vieze, natte en vermoeide vrijwilligers. Voelde ik me toch nog een beetje nuttig nu ik niets te doen had. ‘s Avonds was het Green Room Tijd voor de mensen over 21, zij gingen naar de plaatselijke place to be: Green Room. De mensen onder 21 gingen echter naar de film, omdat er nu eenmaal niet zo veel te doen is.
Ik ging met Maren een dagje Flagstaff rond. Ik sprak af met Kevin en haar bij het Europese koffiehuis om ons gevoel van Mt. Humphreys te herhalen. Dat lukte best aardig, en ondertussen hadden we voor Maren een muts gekocht en hadden we beiden wat ansichtkaarten en andere nodige nutteloze dingen aangeschaft. Kevin kwam met het briljante idee te gaan bowlen, maar wilde uiteindelijk toch zelf niet mee, en met alleen twee onhandige meisjes leek het niet zo leuk te zijn. Dan maar een pannekoek. We gingen naar restaurant The Flippin’ Dutch, waar een zeer veramerikaansde Nederlander Onne de pannekoeken bakte. Hij was homemade businessman, met een huis in New York, Amsterdam, Los Angeles en dus ook een pannekoekenrestaurant in Flagstaff. Dus.. Nouja ik vroeg hem of ik, nu hij niet in Nederland woonde, zijn appartement in Amsterdam niet even kon lenen om te studeren. Daar moest hij nog even over nadenken… Toen we terugliepen kwamen we Calum en Kevin tegen, die op het punt stonden naar de film te gaan. Natuurlijk gingen we mee, want we zijn door ACE echte groepsdieren gemaakt. Dat betekent haat aan privacy. Due Date was grappiger dan verwacht en het was ook nog eens heel gezellig. We spraken af om zaterdag op roadtrip te gaan.
Vrijdag ben ik naar de bibliotheek van de universiteit gegaan. Dat is een van de meetingpoints voor ACE vrijwilligers. Er zijn er altijd wel een paar.. Nadat ik gedaan had wat ik wilde doen op de computer ging ik samen met Tom eten in de NAU (Northern University of Arizona) all you can eat buffet. Helaas voor de jongen achter de kassa wilden we met cash betalen, en dat kon hij blijkbaar niet aan. Alle andere studenten betaalden namelijk met hun studentenpas. We konden gratis naar binnen… All you can eat voor noppes. Wij als gierige Nederlanders maakten daar natuurlijk gelijk gebruik van. Volgegeten en uitgebuikt ging ik op zoek naar het muziekdepartement van de universiteit, ook bekend als conservatorium. Daar vroeg ik zomaar iemand waar ik piano kon oefenen, en hij liet me een hele verdieping met oefenruimtes zien. Geweldig. Ik speelde voor een tijd en Nick uit Spanje die met me mee was probeerde zelf ook wat. Daarna vertrokken we richting de appartementen om wat mensen op te zoeken. Daar waren Simone en Fabio een film aan het kijken. Een meisjesfilm.. Die ik tamelijk oninteressant vond, maar goed. Het was gezellig. Maren belde me dat het eindelijk bowlingtijd was. Op naar het bowlingcentrum dat zo ver weg was dat we wel een bus moesten nemen. Heerlijk, in Amerika denken ze dat iedereen autorijdt. Daar aangekomen bleek dat binnen een halfuur een wedstrijd zou beginnen, en dat we dus niet konden spelen. Wat doe je dan? Je gaan naar Walmart.. nu we toch een busticket hadden en voor 2 dollar de hele stad door konden. Walmart was op het andere uiteinde van de stad. Daar kocht ik mandarijnwater. Op zich niet het vermelden waard, maar voor papa en mama, dat spul dat we ook altijd in Tsjechie hadden. De dag was alweer over, en morgen moesten we vroeg op om op roadtrip te gaan…
Zaterdagochtend. De jongens hadden een auto geregeld om naar Saguaro National Park te gaan. Een park in het zuiden van Arizona, met cactussen van wel meer dan 10 meter hoog. De groep die wilde gaan was best groot. Jorien en Tom uit Nederland, Kevin uit Belgie, Nik uit Duitsland, Sandra en Anton uit Zweden, Calum uit Engeland, Maren en ik. Helaas was er maar plaats voor 8 in de auto en dus moesten er lootjes getrokken worden. Iedereen was als de dood dat zijn naam uit de cerealbox als eerste te voorschijn kwam. Maren. Ik belde haar dat ze helaas niet meekon, dat was heel erg jammer. Na wat inkopen voor de dag bij Basha’s gedaan te hebben gingen we dan eindelijk op weg. Het was een lange trip en omdat we ook in de file stonden zaten we meer in de auto die dag dan dat we cactussen zagen. Onderweg stopten we bij een wafelhuis, waar Anton, een dunne, lange Zweed, acht wafels naar binnenwerkte. Hij kon geen wafel meer zeggen. In Saguaro deden we de Scenic Drive met erg mooie uitzichten. De cactussen waren gigantisch en soms raar gevormd, waardoor iedereen natuurlijk eens de slappe lach kreeg en schuine grappen niet weg te denken waren. We picknickten en daarna was het alweer tijd om naar huis te gaan.
Nu al onze pogingen tot bowlen mislukt waren, moest en zouden we het zondag toch nog proberen. En jaa, het lukte. We spraken af in de universiteitsbibliotheek en gingen op weg naar het bowlingcentrum. Daar zouden ook Kevin, Calum en Maren komen. 3 jongens en ik begonnen alvast te bowlen, en natuurlijk was ik heel slecht. Echter, toen de rest ons ook vergezeld had, bleek dat er alweer een wedstrijd gespeeld zou worden. We besloten om ergens een hapje te eten en dan misschien terug te komen. Van dat terugkomen is nooit iets gekomen, maar ik heb wel een heel lekkere sla gegeten in een Mexicaans restaurant.
Nu zijn jullie weer een week bijgepraat, ik denk niet dat er nog meer in de blog past. De volgende weken komen snel.
Liefs, Esther