Wupatkiprojecten

Zo.. snel updaten voor de nieuwe blogs.
We waren gebleven bij het bowlavontuur van zondag, en natuurlijk zal ik de rest chronologisch laten volgen ook al ben ik op dit moment een week voor vertrek naar Guatemala.
Maandag had ik een geweldig lekker lui dagje, totdat een paar mensen mij uitnodigde om mee te gaan naar de Mall, een shoppingcenter. Ze hadden de auto nog van een roadtrip dus dat was heel gemakkelijk. We waren met zijn achten, er zat niets anders op dan op te splitsen.
Yasemin (uit Zwitserland), Anneleen (Belgie) en ik begonnen in dezelfde kledingwinkel te struinen naar koopjes van vooral dingen die je niet nodig had. Die vond ik.. Een hemdje voor maar 2 dollar. Waarom niet? Natuurlijk had ik ook een normale broek nodig, want ik had maar 1 niet-werkbroek, en je wilt natuurlijk wel een beetje goed voor de dag kunnen komen op thanksgiving.
Daarna gingen Yasemin en ik verder in onze koopslag. Dat ging heel goed, we moesten onszelf remmen. Totaal dezelfde smaak, help, het geld stroomt! Voor ons beiden werd er een paar laarsjes aangeschaft, van die hele handige zwarte suede, met hele hoge hakken. Tsja.. geheel nieuwe outfit. Als kers op de slagroom vonden we ook allebei nog een parfum dat ons zeer aansprak. Dit alles werd natuurlijk wel overwogen. Ik had mijn gympen bijna stukgelopen, en om er in Flagstaff net zo bij te lopen als op project was niet nodig. Bovendien waren we wel toe aan een andere lucht dan de combinatie van zweet, oude deo, en een hoop stof. Zodoende liepen we er nu bij alsof we nog nooit een pikhouweel hadden aangeraakt.
Daarna was het tijd voor de rest om de auto terug te brengen, en Anneleen en ik moesten beiden kaarten op de post doen. Mathieu was immers bijna jarig, en ik kon niet anders dan hem een Indiana Joneskaart te sturen, met muziek.
Terug in Cedarhuis moest ik m’n spullen pakken voor project. Ik ging naar Wupatki, een park met archeologische vondsten uit de tijd van de indianen. Mijn project heette Restoration, dus restauratie. Ik hoopte half dat het restauratiewerkzaamheden betrof aan de ruines, en mijn hoop werd versterkt doordat een van de supervisors zei dat hij iets dergelijks daar had gedaan.
Helaas, mijn project bestond uit Tamarisk removal. Dat wil zeggen, het weghalen van de boom/struik genaamd Tamarisk, die hier uit de grond schiet als de konijnen in Australie.
De crew was een hele leuke, met Anneleen en Yasemin, en ook William (Belgie), Alan (Korea, zijn echte naam is Tjong Mincheol), Tom en Zak (Engeland). Mijn supervisor was Mike Santiago, uit Brooklyn, New York. Ik had hem ook al op mijn project in Grand Canyon en in Picture Canyon. Hij is een goede supervisor, dus dat vond ik helemaal niet erg. Het werk was niet heel interessant, maar het was best hard, dus de dag ging snel voorbij. Bovendien hadden we leuke mensen metwie ik goed overweg kon. ‘s Ochtends en aan het eind van de middag na het werk reden we langs het bezoekerscentrum om water te halen. Daar hadden ze ook toiletten, waar we onszelf geregeld een zogenoemde babywipe-douche gaven. Ondanks dat bleven we behoorlijk vies van het stof…
Aan het eind van de week hadden we een groot deel van het bos neergehaald en de stammen op grote stapels gelegd zodat ze later verbrand konden worden. Vrijdagmiddag voor we naar huis gingen zijn we naar het bezoekerscentrum gereden en hebben daar rondgekeken bij de ruine. ‘s Avonds spraken we af bij het Chinese buffet, all you can eat. Daar was ik al eerder geweest, want elke keer wordt het gepromoted door Mike, de supervisor. Nadat we ons vol hadden gegeten bracht Mike ons naar huis, waar ik een film keek samen met Yasemin en Alan. Inception.. De film over een wereld waar men ideeen kan stelen in je dromen. Heerlijk om die nog een keer te zien. Daarna was het tijd om naar bed te gaan. De volgende dag was een lui dagje, maar ‘s middags vertrok ik samen met Jordi richting apartementen. Eerst aten we wat in de universiteit om vervolgens een paar jongens tegen te komen die op weg waren naar naar een wedstrijd vrouwenvolleybal. Geen van allen hadden ze verstand van volleybal… Ik ging met ze mee, dat was grappig, en bovendien had ik in geen tijden wat met volleyball gedaan. De meeste mannen bedachten na een set dat ze honger hadden, en besloten dat een burger bij de Mac aantrekkelijker was dan het vlees dat hier in de zaal aanwezig was. Na een volgende set vertrokken ook Jordi en ik naar de appartementen om wat mensen op te zoeken. Het plan was om met z’n allen de nieuwe Harry Potter te bekijken. Ayalette (Israel), Eric, Christina, Anton (Zweden), Calum (Engeland), Jordi en ik stonden een uur in de rij, in de regen, te wachten op onze held met het litteken. Ietwat teleurgesteld kwamen we terug uit de bioscoop, niet omdat de film zo slecht was, maar omdat het verhaal nog niet was afgelopen. De grote finale moet nog komen…
Ik bleef slapen in de appartementen want het bleef regenen, en ik had niet echt zin om ‘s nachts een uur terug te lopen. Aldus geschiedde en toen ik de volgende dag wakker werd was de regen veranderd in natte sneeuw. ‘s Middags had ik de moed om terug te lopen, maar samen met Christina. We waren koud en nat, voelde ons extreme gelukkig en het was natuurlijk tijd om koekjes te bakken. Ik had een hele grote zak met bananen, dus het werden bananenkoekjes. Calum zou de volgende morgen vertrekken, terug naar huis in Wales. Het werden dus bananenkoekjes voor hem. Ondertussen maakten Christina en ik de beid badkamers schoon, gewapend met gele rubberhandschoenen, bleekmiddel, pleeborstel, dweil en schuursponsjes… Je wilt niet weten wat er in de prullenbak belandde en wat ondefinieerbaar vuil ik van de voer schraapte. De koekjes waren klaar. Toen bleek dat Calum niet echt van banaan hield, had ik weer…. Ik bleef met Calum praten tot ‘s nachts. De volgende dag vertrok ik met zijn slaapzak, fleeceliner, zakmes en kwartjes voor de wasmachine op project.
Wupatki nog een keer, alleen voor 3 dagen. De crew was met een paar andere mensen, maar Yasemin, Anneleen en William waren er nog van de vorige keer. Naast Mike hadden we nu ook een vrouwelijke supervisor. Sabine uit Duitsland. Heel erg aardig. We maakten nog wat meer bos dood, en vertrokken daarna weer naar huis. Omdat Mike een erge fan was van het Chinese buffet gingen we nog een keer. Daarna probeerde ik om samen met de rest de GreenRoom binnen te komen, wat jammerlijk mislukte, ook al kwamen twee andere 21minners wel naar binnen. Ik hing een beetje rond bij Cisco en ging daarna terug naar Cedar, om me te verheugen op de volgende dag. Mijn eerste thanksgiving ooit.