Thanksgiving en een weekend vol afscheid

Donderdagmorgen. Thanksgiving.
Inmiddels heb ik door dat Thanksgiving niet alleen een beetje kalkoen eten met de familie is, maar een feestdag bijna zo groot als Kerstmis. Eten wordt ingeslagen, al weken zijn de cranberries in de aanbieding, net als zoete aardappelen, pompoenen en natuurlijk de hele kalkoenen. Die kunnen op allerlei traditionele en expirementele manieren gevuld worden. In ACE wordt er opgewonden over gepraat, maar niemand van de internationals weet eigenlijk hoe en wat, terwijl de Amerikanen al vroeg in de keuken staan om al het eten voor te bereiden. Ook ik heb de smaak te pakken en als ik bij de supermarkt eindelijk vijgen en dadels zie, weet ik gelijk dat er deze keer ook wat exotisch op tafel staat. Ik maak mijn favoriete Marokkaanse gerecht. Vijgen-feta-noten-vulling in selderij. Daarnaast heeft de Sint een omweg voor mij gemaakt en lag er ook voor mij een pakketje bij de schoorsteen met chocoladeletter, pepernoten, chocopepernoten en speculaaskruiden. Ik kan mijn Sinterklaasmania niet bedwingen, en omdat ik de wereld ervan wil overtuigen dat Sinterklaas toch echt veel beter is dan de gestolen Santaclaus, begin ik prompt pepernoten te bakken. Daarnaast had ik komkommers en yoghurt over en hoe kon ik anders dan ook tzaziki te maken, om maar even in de Oosterse sfeer te blijven. Had ik toch mooi een Marokkaans, Grieks en een Turks gerecht gemaakt. Dit alles deed ik natuurlijk niet alleen, maar samen met Maren.
Ondertussen hoorden we wat de plannen voor die avond waren. In de appartementen werd er een internationaal Thanksgivingdiner gegeven. In mijn huis, Cedar, hielden de Amerikanen hun festijn. Na even de keuken te hebben geroken en in de oven te hebben gekeken besloten we om in Cedar te blijven voor het eten, om vervolgens naar de appartementen te gaan om na te feesten. De Amerikanen hadden ook twee hotelkamers gehuurd omdat je in de ACE-huizen niet mocht drinken.
Langzaam begon het vol te lopen met mensen in mijn huiskamer en omdat je alleen mocht komen als je wat bijdroeg aan het eten, groeide het aantal pasteien, groenten, stuffing, aardappelpurree, cranberriesaus en allerlei andere lekkernijen in noodtempo. We hadden drie tafels nodig om alles neer te zetten. Daarnaast had Keean, onze gastheer en mijn huismaatje, drie hele kalkoenen in de oven staan. We waren met ongeveer 30 mensen, elk plekje in het huis was bezet met oftewel een person of eten. Het feest kon beginnen.
Een uur later lagen de meeste mensen voor pampus op de grond, terwijl de meeste schalen halfleeg op het aanrecht stonden en twee en een halve kalkoen verorberd was. Maar wacht, het dessert moest nog komen! Een tafel werd leeggehaald en er werd Eggnogijs (advocaat), fruitsalade, drie traditionele pompoentaarten, twee appeltaarten, twee chocoladetaarten, pompoenbrood en een schaal met cakes uitgestald. Het feest zette zich voort, waarna iedereen zich kreunend liet vallen op banken, slaapzakken, tafels, stoelen en de grond. Er werd koffie gezet en langzaam begon men naar het aanrecht te kruipen om met de afwas te beginnen. Het werd tijd om naar het hotel en de appartementen gegaan.
We werden afgezet bij de hotelkamers en daar werd er gedronken en film gekeken. Er werd ons verzekerd dat mensen van de appartementen ook zouden komen, maar Yasemin, Maren, Nick en ik vertrokken toch richting appartementen. Ondanks hun nationaliteiten Spaans, Zwitsers en Duits was hun moedertaal Duits, en kon ik mijn Duits eens testen. Dat ging heel goed, althans wat luisteren betreft. In de appartementen bleek men helemaal niet naar de hotelkamers te willen gaan, en dus bleven we daar. Wilco, Jorien, Jordi en ik vertegenwoordigde Nederland, voor Zweden waren het Eric, Pontus, Anton en Sandra, voor Duitsland Nik, Maren, Fabio en Nick, Engeland Kieran, Tom en Zak, Korea Eunjin (aka Effie) en daarnaast hadden we Franse Adel, Italiaanse Simone, Belgische Kevin, Schotse Elliot en Chris, enz… Gezellig! Muziek werd gespeeld, soms werd er gedanst, maar langzaam begon men naar bed te gaan. Rond twee uur bracht ik mijn slaapzak naar de bank. Mijn nachtrust werd echter verstoord door mensen die op weg gingen naar de Mall, voor BLACK FRIDAY. Help! Zij zouden uren in de kou in de rij staan om korting te krijgen op laptops, camera’s, kleding, cadeaus. Ik zag de mensen zich inpakken in Downjassen, sjalen en thermoondergoed, de slaap en drank uit hun ogen wrijvend, terwijl ik mij gniffelend omdraaide in mijn slaapzak. Rond 8 uur ‘s ochtends kwamen de meesten alweer terug met gigantische wallen, enigszins teleurgesteld omdat er alleen nog maar magnetrons over waren, maar soms met pakketjes die ze triomfantelijk in de lucht hielden. De meesten waren echter niet geslaagd, hadden als internationals meer verwacht van Black Friday, en verdwenen naar hun kamer om op te warmen en bij te slapen. Samen met Kevin, Sandra, Nik, Eric en Anton vertrok ik voor een gezamenlijk ontbijt. Dit was immers de laaste dag voor de twee Zweedse vrienden. ‘s Middags werd er afscheid genomen van Eric, Anton en Pontus in de appartementen, en Kevin en ik brachten hen naar de Arizona shuttle. Nadat we ze hadden uitgezwaaid liepen we terug naar Cedar, waar ook Kevin zijn spullen begon te pakken.
‘s Avonds keerden we terug naar de appartementen om samen met Nik en Sandra een film te kijken. Eurotrip. Een paar Amerikaanse studenten gaan op trip naar Europa om daar alle cliché’s tegen te komen die er maar over Amsterdamse brownies, Engelse Hooligans, OostblokEuropa en LouvreParijs bestaan. Grappig om te zien... Na de film namen Nik en Sandra afscheid van Kevin, en liepen hij en ik terug naar Cedar. Ook mijn tijdelijke roommate Janice (Singapore) zou die morgen de shuttle nemen. Zij had al een taxi geboekt, en dus kon Kevin meerijden. Na een korte nacht vertrokken we om half zeven (gelukkig in de taxi) naar het treinstation waar ik Kevin en Janice uitzwaaide.
Ik sprak af met Nik, Sandra en Jorien voor een dagje holidayshopping. Vandaag was Sandra’s laatste dag. We liepen maar een beetje.. Daarna gingen we naar Cisco om Sandra te helpen met pakken. ‘s Avonds zou ze gaan eten in een Thais restaurant, samen met een heleboel anderen. Ik had een heleboel eten van mezelf over, dus ik besloot hen op te zoeken na het eten. Ik reed mee met Keean naar het Thaise restaurant waar zich ongeveer 35 ACEmensen zich verzameld hadden. Na gezellig gekletst te hebben gingen we terug naar Cedar (8 mensen per auto) om daar een aantal afleveringen Planet Earth te kijken. Na thanksgiving hadden een paar Amerikanen er de gewoonte van gemaakt om met slaapzak en al in de woonkamer alles te bekijken over forellen, ijsberen en de Amazone. Ik keek mee en nam afscheid van Sandra.
Zondag sneeuwde het zo dat ik zin had om sleetje te rijden. Samen met Katie en Anneleen sleedde ik voor een paar uur, schreven we boodschappen in de sneeuw, gooiden sneeuwballen naar elkaar, en speelden alsof we 10 waren in plaats van 24, 26 en 18. ‘s Avonds kwamen ook Christina, Yasemin en Maren om samen met mij erwtensoep en pannekoeken te eten.
De volgende morgen stond ik om 7 uur klaar met 2 slaapzakken, een fleece- en een silkliner, thermoondergoed en 3 vesten klaar om naar de bitterkoude Grand Canyon te gaan voor project. -20 ‘s nachts, lunch bleef bevroren de hele dag hadden we gehoord. Toen ik naar de auto liep vroeg de supervisor of ik Maren was, dat was ik niet, en blijkbaar had Jordan van planning mij op een ander project gezet. Dat weekend was ik al 5 keer van project veranderd, dus ik was best een beetje geirriteerd. Toen ik Jordan belde bood hij zijn excuses aan en kon ik naar Lake Mead vertrekken op woensdag.
Maandag was Joriens laatse dag, en ik nam ook afscheid van haar. Gelukkig woont ze heel dichtbij, in Groningen, dus het zal niet te lastig zijn om af te spreken. Toch is het best wel moeilijk om de hele tijd afscheid te moeten nemen. De rest van de dag was ik samen met Yasemin. Dinsdag was alweer een dag om afscheid te nemen. Dit keer van Yasemin, Chris en Tina. Ook was het 30 november, Katies verjaardag. Ter gelegenheid daarvan maakte ik een brownie voor haar. Maar eerst gingen we samen met Chris, Tina, Michelle, Yasemin, Fabio en Anneleen uiteten. Bij de Griek, waar ik een heel lekkere vegetarische sla at. Daarna ging ik voor het feestje van Katie naar de appartementen om daar ook te blijven slapen. Yasemin ging ook daarheen, dus ik daar van haar afscheid nemen. Van Chris en Tina moest ik bij de Griek afscheid nemen. Helaas, helaas. Ik ben bang dat er een ander gapyear zit aan te komen om een wereldreis te maken en alle ACEmensen te bezoeken.

Nu missen jullie alleen mijn project in Lake Mead nog, en dat was niet zo interessant, maar ik zal de volgende keer weer verder gaan.