juffrouw Esther leert zelf

Lieve allemaal,
Oh, wat gaat het toch weer langzaam en zo snel. Er is weer een maand voorbij, dus nog een maandje blijft over.. het lijkt wel dat ene liedje van die kindertjes op dat hek.
Maar goed, snel door naar het dagelijkse leven. De school loopt gesmeerd, behalve dat de kinderen nog niet echt door hebben dat ze ook op zaterdag naar school kunnen. Die hebben we daarom, heel praktisch, maar geschrapt.
Twee weken van school zijn voorbij gegaan, en we leren de kinderen steeds beter kennen, en er zijn er ook wat meer bijgekomen. We hebben Rosita, Alex, Andres, Moises, Jose en Manuela van vorige week, en daar zijn nog Cecia, Dominga en Carlos bijgekomen, van dezelfde familie, met wonderbaarlijk genoeg ook min of meer dezelfde problemen. Geen van de drie kunnen praten, en hebben ook motorische moeilijkheden. Cecia, de oudste (ze moet ongeveer 25 zijn), kan alles nog het beste van hen. Deze kinderen zijn de blijheid zelve, al komt dat soms gepaard met wat kattekwaad, en dat is heel fijn. Toch kan je sommige dingen niet over het hoofd zien van wat er zich buiten de school afspeelt. Dingen die je liever niet wilt weten. Er is een meisje dat nooit naar huis wilt, en langzamerhand wordt duidelijk waarom. Van een van de andere meisjes dachten we dat ze in verwachting was, wat op zich niet een hele rare gedachte is. Verrkrachting binnen de familie komt hier wel eens voor, en waarom zou je dan niet het meisje nemen dat waarschijnlijk toch geen idee heeft van wat er gebeurt. Gelukkig was dit niet het geval, maar de waarheid was zo mogelijk nog harder. Een tumor, die je met de dag voelt groeien, en waar ze niet meer aan geholpen kan worden. Maar daar hoef je niet de hele tijd aan te denken, en zij hopelijk ook niet, want samen hebben we een heleboel leuke dingen om te doen, waarbij iedereen zich heerlijk kind voelt. Irina en ik ook, kleuren, tekenen, puzzelen en balspelletjes, je maakt ons er helemaal gelukkig mee.
Dit is een dorp met geweldig uitzicht, ontzettend mooie klederdracht, een markt waarvan sommige zouden wegrennen, maar die wel heerlijk authentiek is. Er wordt vriendelijk naar elkaar gegroet, anders dan in Nederland of in de grote stad, en ons kent ons. Toch spelen er dingen onder de oppervlakte die voor de toerist natuurlijk niet zichtbaar zijn, de verhalen vanuit onze klas zijn echter geen uitzonderingen. Een van de vrouwen die werkt in de keuken van het hostel (zij was aangenomen omdat haar man en zoon zijn verongelukt) heeft vorige week haar zoon verloren. Zelfmoord. Een keer in de maand blijkt er een jongere tussen de 12 en 25 het leven te laten, meestal door een gootsteenkastschoonmaakmiddeltje dat iedereen in huis heeft. Westerse tv tegenover traditionele mayaouders die vaak getraumatiseerd zijn door de oorlog, weinig kans op een goede toekomst, huwelijks en liefdesperikelen. Ik voel mij een beetje ongemakkelijk, omdat ja, ik ben een blanke vrijwilliger die hier lief komt puzzelen, niet kan communiceren. Zou ik hen zielig moeten vinden? Ik vind mezelf eerder een beetje dom, een cliche.
Dat wil niet zeggen dat ik hier de hele dag mee rondloop, en we hebben ook normale dilemma's, wat eten we vanavond, iedereen wordt hier ook gewoon verkouden, of heeft geen zin om naar school te gaan, bedelen kinderen hun moeders voor een ijsje. Hoe langer je blijft, hoe beter je alles leert kennen. Waar je het beste je boodschappen kan doen, hoe het hier een beetje werkt, details die je liever niet wilt weten, en ondertussen realiseer je je hoe weinig je nog weet, en minder daarvoor.
Op de laatste zaterdag zijn de lerares, Irina en ik langs een paar families geweest om ze uit te leggen wanneer hun kindern naar school moeten, dat we de zaterdag nu schrappen, en om een nieuw jongetje uit te nodigen. Hij is dit hele seizoen nog niet geweest, en komt voor het eerst in maart. Hij is blind. Op de dagen dat we geen school hebben werken we voor Don. Helaas is onze kas jammerlijk uit elkaar geblazen door de wind, dus die hebben we weer ingepakt. We wieden onkruid, planten zaadjes, geven de dieren te eten, en onlangs hebben we de hele tweede verdieping van het hostel de kleur koloniaal geel gegeven. Ook komt Daniel ons regelmatig verblijden met zijn aanwezigheid. Samen met hem een paar andere Amerikanen hebben we de finale van American Football gekeken (Superbowl) en gaan we soms eten en film kijken bij Siobhan, een aardige Amerikaanse met een geweldig huis (koelkast, heel veel boeken en een huiskamer!), af en toe kan ze de beamer van haar organisatie lenen en spelen we films op de muur. We hebben kennis gemaakt met wat meer gringo's in Nebaj, meer dan we dachten. Het is altijd heel gezellig, en ook zonder beamer kunnen Daniel en de twee Dutchies zich vermaken. Hij zou eerst met ons meegaan naar de kust om onze laatste week vrij te vieren. Helaas kan hij toch niet mee.
Irina en ik vertrekken daarom zondag alleen voor de laatste keer samen op weg naar een toeristische plaats. Deze keer aan de Caribische kust, naar het plaatsje Livingston. Daar hopen we heerlijk aan het strand te liggen, kokos, vis en cuba libres naar binnen te werken, en bruin te worden. Rond Livingston wonen geen Maya's, zoals bij ons, geen Ladino's (afstammelingen van de Spanjaarden), maar Garifuna's. De zwarte bevolking stamt af van gevluchte slaven, en Irina en ik hebben heel erg zin om ons weer in een andere cultuur te wentelen. Ik hoop dat we daar wat aan het strand van meekrijgen, en als we ons vervelen bezoeken we ook nog wat andere dingen in de regio. Dat gebeurt dus zondag aanstaande, en als we een week later terug komen, heb ik nog maar 4 dagen met Irina samen. Zij vertrekt dan naar ons kikkerlandje, en ik heb een week alleen voordat ik naar Nueva York ga om vrienden en familie op te zoeken. Voordat ik daarheen ga, maak ik kennis met de nieuwe vrijwilligers, een familie van zeven die hier twee weken blijft.
Tot snel en veel liefs,
Esther