Laatste week, New York en thuis

Lieve allemaal,

Waarschijnlijk is dit mijn eennalaatste reisverslag, want ik ben eindelijk in Nederland aangekomen. Ik ben 6 maanden weggeweest, en heb 16 blogs geschreven, dit is de 17e.
Irina is al twee weken thuis, en daar is precies waar mijn vorige blog is opgehouden. Het was nog een heel leuk feestje geworden, en mijn gezicht slonk snel.
Daarna moest ik heel verschrikkelijk, nog een week alleen doorbrengen. Gelukkig was Mike er om mij gezelschap te houden, en zag ik Daniel ook best vaak.
Nadat we Irina hadden uitgezwaaid doken we allemaal ons bed weer in, om de volgende dag des middags de bus naar El Pinal te pakken. In een dorpje op weg daarnaar toe pikten Mike, Daniel en ik Steven op, een PeaceCorps vrijwilliger die ik eerder in Lake Atitlan had gezien. Daarna gingen we samen verder naar Cara, die in El Pinal woonde. ’s Avonds hebben we een leuke wandeling gemaakt, lekker gegeten en film gekeken, om vervolgens ons bed in te duiken. Zaterdagochtend begon namelijk vroeg, want Daniel zou om half zeven onze lunch doodmaken. Een varken. Hij sneed de keel door met een heel scherp mes, om vervolgens naar het hart te gaan zodat ze snel stierf. Elke dinsdag en zaterdag werd er een varken gedood om te verkopen en op te eten. Voor mijn gevoel is het hypocriet als je wel vlees eet, maar niet wil zien waar het vandaan komt. Toen dat gebeurt was aten we ontbijt en liepen naar het volgende dorpje, Las Pacayas, waar Cara een presentatie zou geven. Dat was interessant om te zien, want samen met de vrouwen van werkgroep 3 ging ze aan de slag in een gemeenschapstuin, waar de grond veel kleiachtiger was dan bij ons in het dorp. De zon begon al aardig te branden toen we terugliepen naar El Pinal. Het was lunchtijd, en Cara kocht voor ons wat vet maar vers varkensvlees. Het was heerlijk samen met de traditionele tortilla’s, salsa en bonen.
Daarna was het tijd om terug te gaan, want ik moest de volgende dag weer aan het werk.
Dat werk stelde echter niet veel voor, Mike en ik hebben de zooi van het dak opgeruimd nadat er betonnen palen waren neergezet. Dinsdag vertrok Don echter naar Guatemala City om een nieuwe vrijwilligersfamilie op te halen, en moest ik het hostel alleen runnen. Nouja, appeltje eitje.. Vooral omdat er nooit mensen komen, en dus had ik maar een paar vrienden uitgenodigd, want ik had immers een echte keuken tot mijn beschikking. Helaas, natuurlijk kwamen er 4 Guatemalteken (zakenmannen uit El Capital) en 2 Israeliers slapen, en twee Engelsen eten. Nouja, dat kon ik wel aan, en dan aten we wel wat later. Ik had varkensvlees op de markt gevonden en had bijna Saltimbocca gemaakt, al hadden we geen ham, maar samen salie, knoflookspaghetti, spinaziesalade en snickerijs was het wel een aardig maal. Wat met al die ondervoeding in Guatemala? Heel gemeen, ik weet het, denk alleen niet dat ik Marie Anthoinette ben. Het probleem ligt vooral aan het traditionele voer, dat uit maistortilla’s, zwarte bonen, rijst, tomaten en af en toe een beetje kip bestaat. Natuurlijk is er geen geld voor ander eten, maar ik moet zeggen dat ook ander eten (groente en fruit) niet zo verschrikkelijk duur is.
De volgende dag maakte kon ik niet langer in mijn bed blijven liggen tot 6 uur, want ik hoorde al wat Spaans geroezemoes in de slaapzaal gehoord. Snel een douche (brrr koud) en daarna op zoek naar allerlei ontbijtspullen. Ook toen de Guatemalteken hun douche wilden nemen werd het niets. Don was mij vergeten te vertellen waar de warmwater schakelaar zat. (In de bijkeuken, 3 kamers verderop blijkbaar) Bovendien kwam Lorena, de kokkin een uur te laat, dus moest ik een ontbijtje versieren. Waar is de koffie? Jammer dat Don mij nog nooit het eten had laten aanraken. Gelukkig kon ik ongeveer 15 dingen van het ontbijtmenu wel fantaseren, dus dat was geen probleem. Eitjes bakken, brood toasten. En toen iedereen zijn buik vol had, kwam Lorena binnen. Heel fijn. Natuurlijk waren er ook geen wandelgidsen voorhand, en nou wilden de Israeliers naar Acul, waar een kaasfabriek was die door menig toerist wordt bezocht. Gelukkig gingen Mike en ik daar net heen en konden ze zo met ons mee. Ik liet het hotel achter bij Lorena en Margaritha, maar dat was geen probleem. Nu restte ons alleen de wandeling. Ik wist welke richting we op moesten en waar we ongeveer de bergen over moesten, maar de weg.. geen idee. Na een uur langer dan de bedoeling was kwamen we toch in Acul aan, en we hadden de meest toeristische route genomen, met leuke weggetjes en mooie uitzichten. De kaasfabriek was minder leuk dan gedacht, maar niet getreurd, het was een goede dag. (Dat zei niet alleen ik hoor) Toen we aankwamen hield ik nog het hotel in de gaten, en de gasten voor die avond stroomden langzaam binnen. We hadden een hele Guatemalteekse familie te eten, de vier mannen, Israeliers, 2 Engelsen, en nog een stel. Toen kwam Don binnen.. Stiekem was ik best een beetje trots, of nouja stiekem. Ik kwam triomfantelijk naar Don, om hem even in te lichten over de situatie. Blijkt toch maar weer dat ik organiseren en regelen best leuk vind.
De volgende dag kwam Daniel voor het eerst niet naar ons toe. Hij was vanaf maandag naar zijn ‘site’ gegaan, een dorpje anderhalf uur van ons, en Mike en ik gingen naar hem toe deze keer. ’s Middags liepen we naar een uitzichtspunt en ’s avonds was het weer tijd voor een film. De volgende ochtend stapte we om 5 uur de bus in, zodat ik de hele dag had om in te pakken. ’s Avonds hadden we nog een lekker etentje met Hugo, Daniel, Mike, Martha (een duits meisje die we die dag ontmoet hadden) en ik. ’s Nachts brachten Daniel en Mike me naar Guatemala City, en helemaal naar het vliegveld. Daar bleven ze tot ik wegging door de douane. Snik.
Maar er wachtte nog een hele week New York op mij, dus het avontuur was nog niet helemaal afgelopen. Ik ben zaterdagochtend thuis gekomen na een fantastische week, en maanden.
Dat vertel ik echter in mijn volgende en laatste blog… Dat is echt de laatste keer, voorlopig. Tot ik weer een nieuw avontuur aanga.
Liefs, Esther