Tikal en de eerste dag school!

Lieve allemaal,

Zondag kwam ik terug van Tikal, daar hadden Irina en ik weer een fijn vrij weekje doorgebracht. Althans 6 dagen, want door een misverstandje stonden wij maandag om 7 uur op te bus te wachten, bleek dat de bus alleen om 5 uur 's ochtends ging. Maar niet getreurd, we voegen onze dag vrij gewoon toe aan onze volgende week vrij.
Dinsdag stapten we dus om 5 uur de bus in, in het donker, Samen met ongeveer 12 guatemalezen en 2 buitenlanders. Een Sloveense en een Argentijn. Zij gingen, net als wij, naar Lanquin, om Semuk Champey (een watergebied) en grotten te bezoeken. Nadat we om 10 uur in Coban waren aangekomen, gingen we samen op zoek naar de bus voor Lanquin. Het was wel handig dat de Argentijn Spaans kon (en Engels) maar dat was overigens ook een van zijn weinige goede eigenschappen. Nouja.. Hij had een tamelijk opvliegend karakter en deed ons een beetje aan een irritante Poetin denken. Maar goed, we kwamen uit in hetzelfde hostel, met een prachtige locatie aan de rivier en het was heerlijk warm.
's Avonds gingen Irina en ik gelijk mee met een tour naar de grotten van Lanquin. Een mooie grot, heel glad, maar niet heel anders dan de grotten die ik ooit heb gezien. Er was echter wel wat speciaals aan. Of het helemaal goed is weet ik niet, maar we mochten op sommige plaatsen van de paden af en zelf een beetje de grotten beklimmen. Dat is toch wat anders dan de geplaveide grotten in Europa. Gelukkig hadden we een heel behendige kleine maar vooral sterke gids, die ons een voor een optrok toen we ergens tussendoor moesten klimmen. Ongelofelijk! Om 6 uur verzamelden we ons vlakbij de ingang van de grot, en toen ging het licht uit. De vleermuizen begonnen met jagen! Rakelings vlogen ze langs je de grot uit. We maakten foto's zonder te zien wat we fotografeerden, maar je had altijd wel een paar vleermuizen erop, het waren er ontzettend veel.
Die nacht regende het pijpenstelen, het begon rond 4 uur 's ochtends en stopte niet totdat we aan t ontbijt zaten om half acht. Het bleef maar doorgaan, en we vroegen ons angstvallig af of de tour nog wel doorgingen. We zouden immers naar een volgende grot gaan, om daar bij kaarslicht te zwemmen en in het donker van een rots af te springen. Dat ging helaas niet door, maar dat wisten we pas toen we bij de grot aankwamen. Gelukkig was er nog de andere helft van de tour naar Semuk Champey. Op een plaats gaat de rivier onder de rotsen door. Op die rotsen vormen zich poelen, die als een soort trap de rivier volgden. Aangezien we toch al kletsnat waren door de tropische stortbui die uren duurde besloten dat het ook geen kwaad kon om maar te gaan zwemmen. We gingen van poel naar poel, terwijl de gids ons aanwees waar we het beste konden springen of desgewenst glijden. Dat was heel leuk. Bij de laatste zagen we de rivier 20 meter onder ons zich bruisend verdergaan.
Daarna nam de gids ons mee naar het uitzichtspunt, waar we een geweldig zicht op de poelen hadden. Het was tijd om weer terug te gaan, en iedereen zag wel uit naar een warme douche. We spraken af dat we de helft van ons geld terugwilde, aangezien we maar de helft van de tour hadden gekregen. In het hostel deden ze daar ontzettend moeilijk over, uiteindelijk kregen we het toch, maar iedereen was een stuk ongelukkiger. Gelukkig kon ik opwarmen in de sauna van het hostel waarna ik een douche nam. De volgende dag waren we eigenlijk blij dat we op weg konden, het weer liet nog steeds veel te wensen over, maar goed, we reisden toch alleen maar. We vertrokken om 8 uur en kwamen om half 5 aan in Santa Elena. Daar lieten Irina en ik onze medetoeristen achter en sprongen op een chickenbus naar El Remate, een ander dorpje. Daar waren we dichterbij Tikal, de mayaruines.
De volgende dag namen we de eerste bus (half 6) naar Tikal, om daar gelijk door te rennen naar de achterste en hoogste tempel van het park. We waren de enige die dat deden omdat de anderen eerst op zoek gingen naar koffie of een tourguide. Daarom konden we een halfuur alleen op de tempel doorbrengen, luisterend naar het gebrul van de howlermonkeys en de dag zien beginnen in de jungle. Daarna bezochten we rustig de andere tempels, af en toe wat informatie te horen van rondlopende gidsen. Wij hadden geen gids geboekt, en we hadden gehoopt wat informatiebordjes tegen te komen, maar dat was niet het geval, zelfs niet in het Spaans. Het was heel indrukwekkend en we hebben veel van de tempels beklommen.. Beenspieren! Tussen de tempels zijn vrij lange paden, waar je je alleen waant in de jungle. Je komt nauwelijks andere toeristen tegen, en we hebben verschillende mooie tropische vogels gezien en ook een paar howlermonkeys, hoewel die best klein zijn voor het geluid dat ze voortbrengen.
Om twee uur kwam ons busje ons al weer ophalen, en moe van alle impressies hebben we de rest van de dag aan het meer gezeten. Dat was heel fijn. 's Avonds hebben we lekker gegeten in een restaurantje met meerzicht, en de volgende dag was het al weer tijd om langzaam terug te gaan naar huis.
We moesten het in twee etappes doen, want een dag reizen zouden we niet halen. 's Ochtends gingen we toch maar even in Flores kijken, want daar worden alle toeristen gestationeerd. Het bleek een klein eilandje te zijn, met maar weinig sfeer. We vonden echter wel een heel fijn koffietentje, waar we uren hebben gezeten met refillkoffie en muesli-fruit.
Daarna gingen we door naar Sayache, een klein dorpje aan een rivier. Dat was saaier dan gedacht, maar dat vonden we niet zo erg. We hebben 's avonds pizza gehaald (wat op zich al een prestatie is in Guatemala), maar onze pizzaria heette zelfs Van Gogh, jaha, naar el pintor holandes. Dat was grappig, en het was nog lekkere pizza ook.
De volgende dag waren we weer vroeg uit de veren. Om 5 uur gingen we op weg naar Coban, daar kwamen we rond 10 uur aan. Helaas was er geen directe bus naar Nebaj tot 3 uur, maar gelukkig was er een vrij makkelijke verbinding met 3 overstappen. Uspantan, Entrunque en dan Nebaj. Heel moe kwamen we daar rond 3 uur aan, maar gelukkig hadden we nog een avond om bij te komen. De volgende dag was een spannende.
We hadden een ontmoeting met de moeders van de gehandicapte kinderen van de school, samen met Don en de lerares. Natuurlijk waren we mede door de spanning, en door de gewenning om 4-5 uur op te staan, lang voor zessen wakker. De ontmoeting ging heel goed, en de moeders waren enthousiast en veel minder terughoudend dan ik had gedacht. Woensdag zouden we onze vuurdoop krijgen, met 10 kinderen met verschillende handicaps, al wisten we nog niet welke.
Dinsdag kwamen we pas echt tot rust en konden we ons voorbereiden op de komst van de kinderen. Ook zou Don eindelijk de vuilniswagen langssturen, na ongeveer 3 maanden.
Vanochtend was het dan zover, het vuilnis werd opgehaald, en een uur later (8 uur) stonden de kinderen voor de deur. Dat was heel spannend, ook en vooral voor de kids, maar daar waren ze dan. Twee jongetjes die niet kunnen praten, een meisje met het Downsyndroom, een jongen die motorisch en mentaal gezien gehandicapt, een verstandelijk gehandicapt jongetje dat veel jonger en inzichzelfgekeerd is dan zijn leeftijdsgenootjes, en een bijna blind meisje met ook een mentale achterstand. Ze was 15 maar je zou haar ongeveer 7 geven.
Het ging buitengewoon goed, ze waren niet afgeschrikt door de twee gringameisjes, en ook voor ons viel het mee. De 5 uur vloog voorbij, en voor we het wisten zaten we uit te puffen op het terras. Want ja, het is heel vermoeiend om van 8 tot 5, puzzels te maken, te voetballen, rekensommetjes te verzinnen, mensen helpen met naar de wc gaan en handenwassen, een hinkelparcour maken, en letters te schrijven.
Het is meer oppassen dan lesgeven, aangezien de meesten niet veel praten, en al helemaal niet veel Spaans konden spreken. De twee stomme jongetjes zijn heel slim, en het downmeisje is bijdehand en lekker eigenwijs. Het was heel interessant om met het motorisch gehandicapte jongentje en het bijna blinde meisje met een bal te gooien, dat wonderbaarlijk goed ging. Het was echt een goede oefening.
De kinderen komen elke woensdag, donderdag, vrijdag en zaterdag, zaterdag met behulp van de lerares, dus morgen moeten we weer aan de bak!
Liefs, Esther