week vrij!

Lieve allemaal,

Mijn verhaal gaat verder bij Oud en Nieuw!
Donderdagochtend de 30ste vertrokken Irina en ik voor onze eerste week vrij. Voor mij was het veel te vroeg, maar gelukkig begreep Don dat we liever samen reisden. Normaliter krijg je je eerste week vrij na 3 weken werk. Om 7 uur zaten we in een volgestouwd minibusje op weg naar de hoofdstad van de provincie. Santa Cruz Quiche. Daar stapten we gelijk op de bus naar Guate(mala City). Voordat we daar waren stapten we uit bij een druk kruispunt Los Encuentros.. Daar kruiste onze weg de PanAmericanhighway. Vervolgens stapten we in een bus naar Solola, waarna we na even zoeken de volgende bus naar Panajachel namen. Klinkt simpel niet? Misschien is het wel leuk om te melden dat deze bussen, het openbaar vervoer voor lokalen, chickenbussen worden genoemd. Dat is niet voor niets.. Vaak word er allerlei handelswaar meegenomen de bussen in, waaronder ook kippen. Daarnaast zijn het oude Amerikaanse schoolbussen, en is een bus nooit vol. Dat betekent dat je als westerling al opgevouwen zit in de kinderzitjes, en dat hoe langer de bus zit er steeds meer mensen op en onder je gaan zitten. Bovendien is er geen lokethokje of reisinformatie. Je moet daarom precies weten waar je heen wilt en hoe je daar moet komen. Maar als ervaren improviseerders kwamen we toch in Panajachel aan zonder kleerscheuren om 12 uur. Daar vonden we ons hostel snel en namen daarna contact op met Daniel, die ons kwam ophalen voor lunch. We ontmoetten gelijk andere Peacecorps vrijwilligers, we zaten allemaal in hetzelfde hostel. Wat veel gringo's. We waren gewend nageroepen te worden in ons eigen dorp (gringa! gniffel gniffel), nu waren we bijna geneigd zelf te wijzen en te lachen om al die toeristen met korte broekjes, witte benen en een zwetend rood hoofd met fancy zonnebril. (niet te vergeten dat we er zelf ook zo bijliepen.) Panajachel is een van de populairste toeristenbestemmingen naast het koloniale Antigua en de Mayaruines van Tikal. We liepen snel naar het meer om daar een uur aan de rand te blijven zitten. Zo veel schoonheid, en warmte heerlijk. Het was bijna niet erg dat je elke 5 minuten een straatverkoper moest wegwuiven met No, gracias. 's Avonds leerden we steeds meer Amerikanen kennen, gek en heel amerikaans (luid!) en als groep heel langzaam te verplaatsen, maar ontzettend aardig.
31 december. De laatste dag van het jaar. Wat ga je dan doen? Precies. Klifduiken. Samen met 7 anderen, 5 mannen en 2 vriendinnetjes, huurden we onze private boot om naar San Marco's te gaan. (Er zijn allemaal dorpjes rond het meer bereikbaar met boot.) Daar was geen echte klif, maar wel een houten plateau op 15 meter hoogte waarvan je kon springen. Na even aarzelen sprongen we er allemaal in, en hadden de kik van ons leven, vooral degenen met hoogtevrees onder ons. Daarna was het middernacht in Nederland en belde ik mijn ouders, wat ik net had gedaan. Gelukkig Nieuwjaar! 's Avonds vertrokken we naar een gringobar om het nieuwe jaar in te luiden met drank en vuurdansers. Het plan was om naar het meer te gaan om al het vuurwerk te bewonderen, maar natuurlijk was het al 12 uur voordat we iedereen verzameld hadden. Er werd verder gefeest en anders dan de normale sluitingstijd van 1 uur, sloten de bars om 3 uur. Rond 4 uur rolden Irina en ik ons bed in en misten het feestje skinnydippen (naaktzwemmen 's nachts) van de Amerikanen. Ik denk niet dat ik het heel jammer vind dat ik dat gemist heb.
De volgende dag was ik relatief vroeg wakker en ging voor een ontbijtje brownie en koffie. Daarna pakten Irina en ik de boot naar San Pedro. Het jongerenwalhalla met een bruisend uitgaansleven. Maar goed, het was de 1e van januari en dus had iedereen een kater en was stoned. Dat laatste was overigens gebruikelijk. Irina en ik genoten even van de rust en het meer op een terrasje, wat daarna verstoord werd omdat wij een gratis 'massage' kregen aangeboden in een donker gebouw met geblindeerde ramen. Sorry, wij hadden geen tijd. Daarna liepen we het stadje rond. Er was een feest bezig met gemaskerde mensen dansend in cirkels. Dat hadden we na 5 minuten wel gezien, maar het werd begeleid door de Guatemalese versie van The Backstreet Boys. Heerlijk, zo'n foute boyband. Coole zonnebril, allstars en losse stropdassen. Toen we daar genoeg van hadden gingen we terug met de boot naar Panajachel om onze tassen in te pakken. De volgende ochtend zouden we vertrekken naar Antigua. 's Avonds sloegen we het aanbod van een aantal Amerikanen af om samen te gaan eten en namen wat straatvoer mee naar de kade. Daar zaten we voor een paar uur te kijken naar alle lichtjes aan de overkant en het vuurwerk dat nog steeds werd afgestoken. Het plan was om die avond ook uit te gaan, maar we belandden op het dak van het hostel, waar we een heel gezellige tijd hadden.
De volgende ochtend vertrokken ik en Irina heel laat naar Antigua, omdat we iedereen eerst gedag moesten zeggen. Gelukkig komen er een paar mensen in januari naar Nebaj om ons op te zoeken. In Antigua vonden we ons hostel snel, gelukkig. Het was een heel fijne plek. Loungebar, hangmatten, goede muziek. Jungle Party. De eerste dag liepen we maar een beetje rond, en eerlijk gezegd viel het een heel klein beetje tegen. Anders dan de nr. 1 atractie van het land, was het meer een nr. 10. Maar nog steeds leuk stadje. Koloniaal, met veel ruines en toeristen. Dit werd niet voor niets Gringotenango (blankenstad) genoemd.
De volgende dag boekten we een tocht naar de Pacayavulkaan. Heel indrukwekkend. Ondanks dat we geen rode lava tegenkomen zijn, zoals werd geadverteerd, hebben we in een saunaachtige lavagrot gelopen, en hebben we een heel mooie zonsondergang meegemaakt. 's Avonds gingen we uit met een Duitser, maar alles was veel te stil op maandag, en dus hebben we verder gehangen in de hangmatten.
De volgende dag kwam ik Celine en Charlotte tegen, twee ACEvrijwilligers die in Antigua Spaans leerden. Dat wist ik, maar toch was ik heel verbaasd ze tegen te komen. Ook waren we een paar aardige Australiers en Engelsen tegengekomen in het hostel. Daarna gingen we samen uit. Er waren nog veel meer vrijwilligers in Antigua en Charlotte heeft ons veel aan mensen voorgesteld. We begonnen met drinken in MonoLoco, een gringobar, om vervolgens daarnaast naar een salsabar te gaan waar ik nog niet zo veel gringo's gezien had. We zijn thuisgebracht rond 1 uur. We sliepen tot 8 uur, en stapten rond 10 uur terug op de bus naar Nebaj. Het was een fantastische week, heel vermoeiend, met veel feesten, aardige mensen en prachtige plekken.
Tot snel!
Liefs Esther