Guatemala en kerst

Lieve allemaal!

Ja hoor heb ik weer... Wordt er een halve blog upgeload. Maar goed... Ik zal voortaan mijn blogs eerst opslaan.
Heel erg bedankt voor alle nieuwjaars wensen. 
Ik ben alweer 2 en een halve week in Guatemala. Mijn vorige niet opgeloste blog ging vooral over de vluchten die niet klopte en alle aardige mensen die me geholpen hebben op het vliegveld, maar daar zal ik niet te veel woorden aan spenderen, behalve dat ik ook Panama heb aangedaan voor een paar uur.
Na mijn reis moesten we in Guatemala blijven slapen om vervolgens 7 uur in de chickenbus te reizen. Wij waren ik en Don die zichzelf omschrijft als old grey man, maar daar mag best grumpy though nice aan toegevoegd worden. Hij was mijn ophaalservice, de eigenaar en organisatie tegelijk. Naast mij is er namelijk maar 1 andere vrijwilliger, Irina, een nederlands meisje. Samen met haar deel ik douche, wc, keuken en slaapkamer. Dat zit allemaal rond dezelfde patio als de school, moestuin en dierenhokken. Onze woning is ongeveer 10 minuten lopen van Popi's het hostel. Ook daar is don de baas, en kookt hij voor de gasten samen met ... En haar 4 jarige zoontje Carlos.
Irina en ik hebben niet echt een baan, het zijn meer klusjes die we voor Don doen. 'S ochtends rond 9 uur zijn we bij Don in het hostel om eten voor de dieren te halen. We hebben konijnen, kippen, eenden en kalkoenen, 2 honden en 2 katten. Ondertussen bedenkt don wat te doen voor ons en lopen we weer terug naar de school om daar in de tuin te werken of een muur te schilderen. We lunchen en kijken daarna of we nog wat voor Don kunnen doen. Om 4 uur hebben we spaanse les van Hugo. Als onze les is afgelopen om 6 uur gaan we weer terug naar het hostel om Don te helpen met eventuele gasten en om ons huiswerk te maken. Rond 8 uur gaan we weer naar huis om op een krakkemikkig fornuis te koken of thee te drinken.
Gelukkig worden we af en toe vergezeld door Daniël, een Amerikaanse vrijwilliger van Peacecorps. ( een gouvernementele organisatie die mensen in 3e wereldlanden laat werken voor kost, inwoning, een nieuwe taal en ervaring)  
Hij komt zo'n een keer per week langs van zijn werkplek anderhalf uur verder. 
Nebaj (ons dorpje) is groter dan verwacht met ongeveer alles behalve supermarkten en een bioscoop. De voorzieningen blijven echter wel Guatemalees en zeker niet westers. De overheersende religie is een evangelistische stroming die van een hele hoop luide vals zingende bijeenkomsten houdt. Ik dacht toen ik aankwam naast een karaokebar te wonen. Het bleek een van de vele kerken te zijn. Het dorpje ligt in een kom tussen de bergen in. Het is populair vanwege de vele wandelingen en vanwege het traditionele karakter dat bij dit gebied hoort. De Ixilregio. De vrouwen dragen hele mooie kleren, de mannen hebben ook een outfit en ze hebben hun eigen taal. Dat is een beetje lastig voor ons, want ook voor de bevolking is Spaans de tweede taal. Als we over de markt lopen horen we dus geen Spaans maar Ixil....
Ondertussen zal ik vertellen wat ik zoal heb meegemaakt. 
Donderdag en vrijdag hebben Irina en ik ons bezig gehouden met het schoonmaken en snijden van bananenbladeren voor de tamales, pakketjes van rijst, kip en salsa.
We maakten er ongeveer honderd.
Vrijdag en kerstavond brachten we een zak met tamales en punch naar het politiebureau op de markt, dat ook een aantal cellen bezat. Daarna werden Irina en ik opgehaald om naar het ziekenhuis te gaan. Daar kwamen we binnen door de ermergencia. De dokter en verpleegster zwaaiden even voordat ze weer doorgingen met het behandelen van een schreeuwende man. Daarna gingen we alle kamers af om dokters, patiënten en familie te voorzien van tamales en punch. Dit deden we overigens bijna in stilte omdat de indrukwekkendheid niet in ons gebrekkige Spaans te beschrijven was.
Toch liepen we met een grijns rond wanneer  men ons bedankte. Dit voelde als het eerste werk waarmee we echt iets deden voor het dorpje. 
Zaterdag hadden we min of meer vrij en het hele weekend werd er niet zo veel meer gedaan. Zondag kwam Daniël weer met z'n vriendinnetje en ze nodigden ons uit om met hen naar Lake Atitlan te gaan voor oud en nieuw, samen met nog zo'n twintig andere Peacecorps vrijwilligers.
Dinsdag nam Hugo ons mee voor een wandeling over een van de bergen.
Het was heerlijk stil...
Ik zit nu in Antigua na een fantastische tijd aan het meer, maar hoe dat was vertel ik de volgende keer weer.
Gelukkig nieuwjaar!
Liefs Esther